Մարդ մը անընդհատ կ’աղօթէր Աստուծոյ ու կը խնդրէր.
-Աստուա՜ծ, գոնէ անգամ մըն ալ ինծի՛ տուր, ի՞նչ կ՚ ըլլայ։ Տո՜ւր, որպէսզի
քիչ մըն ալ ես մարդավարի* ապրիմ։
Աստուծոյ հրեշտակներէն մէկուն խիղճը կը տանջէ։ Ան
կ’երթայ Բարձրեալին* քով ու կ’ըսէ.
-Տէ՜ր Աստուած, ոչ ոք խնդրանքով այդքան կ’աղօթէ Քեզի։ Մեղք է ան։
Անգամ մըն ալ այդ Մարդուն տուր։
-Ըսելիք չունիմ, կ’օգնեմ, կու տամ։ Բայց բազկաթոռին վրայ երկնցեր է ու
կ’ըսէ՝ տո՛ւր հա տո՛ւր։ Նման մէկուն ինչպէ՞ս տամ։ Անիրաւը գոնէ տեղէն
վեր ելլէր, գործ մը ընէր, ես ալ օգնէի՝ տայի…։
Թարգմանություն.
Մի մարդ անընդհատ աղոթում է աստծուն և խնդրում.
– Աստված ջան գոնե մի անգամ էլ ինձ տուր, ի՞նչ կլնի: Տուր, որ մի քիչ մարդավարի ապրեմ:
Աստծո հրեշտակներին խիճը տանջում է, և նրանք գնում են Բարձյալն Աստծու մոտ և կասեն:
– Տեր Աստված, մի մարդ մեծ խնդրանքով քեզ աղոթում է: Մեղկ է նա:
Մի անգամ էլ նրան տուր:
– Ասելիք չունեմ, կօգնեմ նրան: Բայց նա միայն բասկաթոռին նստած աղոթում և աղոթում, է պետք է աշխատի և տանջվի, որպեսի նրան պարգևեմ իր ուզածը: Նրան ո՞նց տամ, եթե աշխատեր, կտաի նույնիսկ առանց իր խնդրանքի: